Een vlieg fantaseert over het uitsterven van de mensheid, een surrealistische analogie wordt getrokken tussen de gekwelde psyche en de uitputting van de aarde. Dit alles mondt uit in een Kafkaëske metamorfose van de huisvrouw tot vlieg. Puck Verkade (NL 1987) realiseerde deze video-installatie met een mix van zelfgemaakte poppen, camerawerk waarin ze een rol speelt en stop-motion animatietechnieken.
[Foto: Zabludowicz-collectie]

Erik van Lieshout (NL 1968) werd uitgenodigd om deel te nemen aan de Kochi Muziri Biënnale in India. Toen hij aankwam waren de geiten er nog. Hij richtte een tentoonstellingsruimte in als geitenstal waarvoor hij twee geiten huurde als vervreemdend element om contact te maken. Op zijn eigen chaotische manier filmde hij de ruimte, de bezoekers, de geiten en zichzelf om uiteindelijk een humoristische film van 61 minuten te maken die wel een kop en een staart heeft, om in geitentermen te blijven.
[Foto: de installatie bij Galerie Annet Gelink]

Stel je voor dat er altijd een scherm is tussen je gezicht en de buitenwereld. Interface van Anna Hoetjes (NL 1984) is een korte sciencefictionfilm geproduceerd door VPRO Dorst, die tijdens het Nederlands Film Festival 2017 in première ging en vervolgens tijdens het Imagine Film Festival in EYE werd vertoond.

[Foto: vpro.nl]

Minne Kersten (NL 1993) heeft voor haar tentoonstelling Constant Companion (2021) in Hotel Maria Kapel te Hoorn diepteonderzoek gedaan naar verdriet, verlies, en de symboliek rond zwarte vogels, in de schilderkunst, beeldhouwkunst en de film. Ze maakt ruimtelijk werk, tekeningen en films die ze opneemt in zelfgebouwde sets en decors. In deze korte film speelt Raaf als mythologisch personage de hoofdrol.
[Foto: Egbert Dommering]

Melanie Bonajo (NL 1978) maakt multidisciplinair werk waarin ze fotografie, video, performances, muziek en installaties combineert. In de Night Soil triologie onderzoekt ze hoe de mens zich verhoudt tot de technologische ontwikkelingen en de consumptiecultuur. Dit derde deel gaat over radicaal vernieuwende manieren om in voedsel te voorzien.
[Foto: FOAM 2016]

‍

Melanie Gilligan (CA 1979) werkt in verschillende media waaronder film, installatie en performance. The common sense is een voorbeeld van hoe science fiction als thema in de videokunst doordringt. Gilligan vroeg zich af wat er gebeurt als je fysiek kunt ervaren wat een andere persoon voelt en beleeft. Ze bedacht een apparaat (The Patch) dat als een transmitter functioneert. Dit grootschalige werk kwam tot stand in het kader van een gezamenlijk project van Casco, De Hallen en De Appel. De verschillende delen waren achtereenvolgens bij deze instellingen te zien in een prachtig opgebouwde installatie. Het werk is aangekocht door De Hallen. [Foto: De Appel]

Deze negen korte speelfilms van Froment (F 1976) vormden het eerste project dat de Stichting Dommering Fonds ondersteunde. De oprichters reisden naar Leeds om de première bij te wonen in Hyde Park Picture House. De film gaat over de relatie tussen design en lichaam, conditie en beleving. We zien een osteopaat, een yoga-instructeur, een stoelenfabriek. Het werk is minimalistisch, encyclopedisch en parodiërend.
[Foto: Mother’s Tankstation 2013]

Charlotte Dumas (NL 1977) maakte drie korte films op het eiland Yonaguni (Japan) waar een bijna verdwenen paardenras in de vrije natuur leeft. Na Shio uit 2018 en Yorishiro uit 2019 kwam Ao 青 (‘Blauw’) wat verwijst naar de bijzondere kleur blauw van de buikband die de inheemse paarden dragen, en ook een verband legt met de Japanse natuur en drie jonge meisjes, wier onbevangen autonomie een nieuwe energie op het eiland brengt. Te zien in een solotentoonstelling met foto's en de twee eerdere films in Huis Marseille (Amsterdam) tot 13 maart 2022. [Foto: Charlotte Dumas]